Van de Jungle naar Peru

Lieve allemaal,

Het is alweer meer dan een week geleden dat we in Baños zaten en een berichtje stuurde. Inmiddels hebben we alweer heel veel nieuwe avonturen en dingen gedaan dus het is weer tijd voor een verhaal. Pak er een kopje thee of koffie bij want het beloofd weer een lang verhaal te worden.
Het vorige bericht stuurde ik op dinsdag. Die avond zijn we naar een bar gegaan om een drankje te drinken en een dansje te wagen. We kwamen in een salsabar terecht waar we heerlijk met de latinos gedanst hebben. Hier kunnen ze echt heel goed salsadansen en daardoor leek het alsof wij er ook heel goed in waren.
Op woensdag zijn we de Bergen rondom baños gaan beklimmen want nog best wel een uitdaging was aangezien ik me niet zo lekker voelde. De jongen met wie ik had gedanst had aangekomen om als ´gids´ met ons mee te gaan. Het was een mooie wandeling waarbij we heel mooi uitzicht hadden over de hele vallei waar Baños inligt. Het was wel heel erg zwaar omdat het heel warm was en we nog niet zo goed gewend waren aan de hoogte. ´s avonds hebben we de tip van biek opgevolgd door lekker een mate de coca te drinken, dank je wel biek voor de tip.
Donderdag zijn we naar de jungle getrokken. Met de bus zijn we naar Puyo gegaan waar we bij aankomst al meteen zagen dat we hier niet echt lang hoefde door te brengen. Puyo ligt op de grens van de jungle. Ons enige doel was hier dan ook om zo snel mogelijk een trekking de jungle in te boeken. Na wat rondkijken in de stad hebben we een driedaagse trekking naar de Ecuadoriaanse amazone geboekt die de volgende dag zou vertrekken. Puyo is een lelijke stad die heel erg vies is. Het heft geen mooie gebouwen of een duidelijke centrum. We hebben rustig wat gegeten en zijn toen op tijd gaan slapen om fit aan de trekking te beginnen. Op vrijdagochtend werden we om 8.30 uur opgehaald bij ons hotel door de gids. Na onze backpacks te hebben gedumpt in het kantoor van coca tours kon het avontuur echt beginnen. We vertrokken met de auto naar de jungle en na een half uurtje rijden werden we met onze spullen de auto uit gezet en moesten we laarzen aantrekken. Ons was verteld dat we die echt nodig zouden hebben en dat bleek inderdaad ook. We gingen door de modder een junglepad op en kwamen na een tijdje bij een rivier waar houten kano´s lagen. Met de kano werden we naar de overkant gebracht naar de locale gemeenschap die daar woont. Hier zouden we de eerste nacht doorbrengen. Nadat we de spullen hadden gedumpt zijn we een lange wandeling door de jungle gaan maken waarbij de gids ons allerlei dingen uitlegte over planten en dieren die daar wonen. Bij veel planten zei hij: deze werken als medicijn voor de mensen die in de jungle wonen. Als we dan vroegen waartegen te werkte was het meestal zo dat ze werkte tegen buik en maagpijn. Je kunt hier dus bijna alles eten om geen last meer te hebben van de je maag. Daarna kwamen we bij een plant die hij voor ons afsneed en waar je aan moest zuigen want dan proefde je ciitroen. Aangezien ik niet echt zat op te letten wat hij er verder bij vertelde miste ik het deel waarbij hij uitlegde dat je de mieren moest opzuigen om die smaak te krijgen. Toen ik eenmaal het blag naar mijn mond bracht en de rode miertjes zag schrok ik ervan. Ik heb ze uiteindelijk wel opgegeten en hij had gelijk, ze smaakte echt naar citroen. Na een uurtje of 2 te hebben gewandeld kwamen we bij een waterval uit midden in de jungle waar we heerlijk hebben gezwommen, nouja Justine heft gezwommen en ik vond tot mijn middel erin staan al goed genoeg. Daarna gingen we terug naar de gemeenschap. Hier werd door de gids een maaltijd voor ons bereid, en tot mijn schrik lag er een vis mij aan te staten op mijn boord. Voor het eerst in mijn leven heb ik een vis zelf ontleed en het was echt heel erg lekker. De rest van de dag zijn we in de gemeenschap gebleven. Hier wonen ongeveer 50 mensen die al seen grote familie samenleven. Via allerlei banden zijn ze ook aan elkaar gerelateerd. Het was soms moeilijk te zien wie ouders en kinderen waren omdat ze hier de gewoonte hebben dat jongens en meisje op hun 14e op zoek gaan naar iemand om mee te trouwen. Hierdoor liepen er echt heel veel kinderen rond voor mijn gevoel en relatief weinig volwassenen. De kinderen waren eerst heel afwachtend en stonden van een afstandje te kijken. Tijdens de lunch hebben Justine en ik nog een aantal woordjes quichua geleerd want in deze streek de taal is van de mensen. Gelukkug spraken ze ook gewoon spans zodat we wel met ze konden praten. In deze gemeenschap waren ook twee vrijwilligsters aan het werk die er waren om engelse les te geven en met de kinderen te spelen. Op zich een hle mooie plek maar ook wel heel afgelegen en niet veel te doen. Ik zou het er niet een maand uithouden zoals zij hebben gedaan. Na de lunch werd er voetbal gespeeld maar omdat het daar heel modderig was was het meer modderbal. De mannen en kinderen kwamen echt zwart van het veld af. Ze renden allemaal naar de rivier en sprongen erin, zo werd het probleem van vieze kleren ook meteen weer opgelost.
aangezien de twee vrijwilligsters dat weekend zouden vertrekken was er die avond groot feest. Normal gesproken hebben ze in deze gemeenschap geen electriciteit en ook geen bier maar beide werden voor de gelegenheid het dorp in gehaald. Wat niet kan ontbreken op zo´n feestdag is de chicha. Dit is een typische drank van hier en die wordt op de volgende manier gemaakt: een sort wortel word in een hele grote pan met water gekook tot de wortel wat zachter wordt. De vrouwen in het dorp komen dan samen en gaan op de wortel kauwen tot het losse stukjes zijn en dan spugen ze het terug in de pan… en ja dat hebben wij gedronken. De hele dag en avond kwamen er een paar vrouwen langs met kleine emmertjes en kommetjes waarbij ze steeds rondlopen en iedereen chicha aanbieden. Het had een hele rare smaak, het smaakte naar rook en was niet heel erg lekker maar ik voelde me ook een beetje opgelaten om het steeds af te slaan. ´s middag hebben we geleerd hoe ze hier jagen, met een lange buis waar ze dan pijltjes instoppen om vogels uit de boom te schieten. Wij hebben niet op echte vogels geschoten, alleen op een houten papagaai.
De hele avond werd er gedanst, gedronken en chicha rondgebracht. De kinderen waren iets minder verlegen geworden en wilde steeds vaker met ons dansen. Wat we dan ook veelvuldig gedaan hebben, we kregen nauwelijks de tijd om even te gaan zitten. Na een paar uur zijn we maar naar bed gegaan terwijl het feest nog verder ging tot diep in de nacht maar ik kan echt geen chicha meer zien.
De volgende ochtend stond ere en heerlijk ontbijtje op ons te wachten. Daarna werden de laarzen weer aangetrokken om een nieuwe tocht door de jungle te maken. Dit keer naar de verborgen waterval. Na een uur lang over modderige paden en al glijden naar beneden moest het kapmes van de gids toch echt een keer aan het werk. De weg was niet echt meer vrij en we moesten over bomen klouteren. Toen kwamen we bij het riviertje aan waar ons verteld werd dat we onze bikini aan moesten trekken. Wij netjes opgekleed achter een bananenblad en op onze slippertjes stonden we klaar. We moesten echter onder onze bikini toch weer onze laarzen aantrekken want we bleken verder te moeten door het water. Met onze spullen op onze rug moesten we door het water verder trekken. Het laatste deel moesten we, zonder onze spullen, zwemmen. Het was echt heel erg mooi. In een sort van inham kwam een waterval ineens naar beneden denderen. We hebben daar een tijdje gezwommen en op de stenen gekeken. Daarna vervolgde we onze tocht verder de jungle door tot we uiteindelijk weer bij de waterval van dag 1 uitkwamen. ´s middags gingen we van de gemeenschap naar een andere gemeenschap om daar de nacht door te brengen. We gingen in een houten kano de rivier af. Dit was een soort van rafting omdat de rivier niet heel rustig was.
De tweede communidad (gemeenschap) was niet zo authentiek als de eerste. Hier zijn we ´s middags ons eigen eten bij elkaar gaan vissen. We hadden heel snel beet en hebben in totaal 8 kleine visjes gevangen. dit klinkt alsof we heel heldhaftig bezig waren maar dat valt vies tegen, onze gids deed de aas aan de haak en haalde ook de vissen er weer af aangezien wij begonnen te gillen bij elke beweging die de vissen maakten. In deze gemeenschap waren nog meer toeristen die daar verblijven. Na het avondeten zijn we de jungle (in het donker) ingegaan op zoek naar kaaimannen. Die schijnen er veel te zitten in het gebied. Daarnaast zouden we misschien ook andere dieren kunnen zien die overdag zich verschuilen voor de mensen die langskomen. Overdag waren de wegen door de jungle al glibberig en glad, moet je nagaan hoe het is als we niet kunnen zien waar we lopen. Gelukkig hadden we een goede gids mee. Onze gids was ziek geworden maar heeft toch alles met ons gedaan, alle tochten en wandelingen. Maar deze avond heeft iemand anders ons meegenomen zodat hij een beetje kan bijkomen. Na een aardige wandelingen en het hele levensverhaal van de gids later kwamen we dan eindelijk bij een vijver waar de die middag ook in de buurt waren geweest. Hier konden we doormiddel van een zaklamp de ogen van verschillende kaaimannen zien. Om daar te komen moest Justine nog wel even haar glijkunsten laten zien. Ze gleed namelijk helemaal weg toen we een heel stijl stukje afmoesten. Gelukkig had ze toen nog niet gezien hoe diep het was waar ze in had kunnen vallen want dat was behoorlijk. Toen was alweer onze laatste dag van de trekking aangebroken. Na weer een heelijk versfruit/pannenkoeken ontbijt zijn we naar een andere comunidad gegaan. Onderweg hebben we nog kaaimannen gezien die lekker lagen te chillen in het watertje en kwamen we langs een everzwijn die zich gedroeg al seen hondje, hij liep achter me aan en wilde geaait worden. Aangekomen in het dorp kwam ere en grote boa constrictor tevoorschijn. Deze werd om mijn schouders gelegd en ik wist zowaar nog een lach op mijn gezicht te toveren. Het was een hele ervaring aangezien hij begon de knijpen en te bewegen waardoor hij langzaam van mijn rug afgleed. Ik zal binnenkort proberen weer wat nieuwe foto´s te uploaden.
Na terugkomst kregen we onze eigen gevangen vissen gegeten en toen terug gekeerd naar Puyo. Omdat we hier niet nog een dag wilde blijven hebben we meteen een nachtbus geboekt naar Guayaquil, een stad in het zuiden van Ecuador. We moesten onszelf 5 uur zien te vermaken tot de bus zou gaan maar aangezien het zondag was hadden we er geen rekening mee gehouden dat alles dicht was. Het werd dus een hele lange zit. De bus was ook geen success voor mij. Doordat we door de Bergen reden en de bus steeds slingerde en moest remmen vond mijn maag de rit niet zo leuk en heb ik mijn mede passagiers laten delen in de aromas van mijn maag. Om 6 uur ´s ochtends kwamen we aan in Guayaquil waar we meteen naar een hotel zijn gegaan om te gaan slapen. De rest van de dag hebben we een beetje rondgekeken daar. We waren al gewaarschuwd dat de mannen van Guayaquil nog erger waren dan die in Quito en dit bleek ook zo te zijn. We hebben daarom, en omdat er niet heel veel te doen was, besloten om er maar 1 nachtje echt te blijven. Guayaquil ligt aan de zee en heeft een lange boulevard die echt niet in samenhang is met de rest van de stad. Ook dit is niet een hele mooie stad, veel auto´s, uitlaatgassen en vieze gebouwen. De boulevard daarentegen is een soort van baken van rust, netjes, schoon en goed onderhouden. Het is heel modern. We liepen daar dan ook rond met een grote frons op ons gezicht omdat we niet zo goed snapte waarom zed at zo modern maakte.
Op dinsdag zijn we met de bus van Guayaquil naar Tumbes gegaan. Tumbes is een klein stadje in het noorden van Peru. We zijn dus inmiddels als in Peru aangekomen omdat we er eigenlijk allebei heel erg aantoe zijn om even lekker aan de kust te verblijven en vakantie te houden. Gister hebben we de hele dag door de stad gelopen, nou ja het is een klein dorp dus we hebben de stad 4 keer rondgelopen. We hebben toen een tour naar de mangroven geboekt die hier bij Tumbes te vinden zijn. Eind van de dag hebben we op het centrale plein gezeten en werden we aangesproken door een paar peruanen. Hier hebben we nog een tijdje mee staan praten. De mensen zijn heel aardig en behulpzaam, zo worden we regematig gewaarschuwd dat we niet in motertaxi´s moeten stappen omdat die je kunnen beroven. Het is een heel raar stadje want het is heel chaotisch en het doet me heel erg denken aan azie. Er rijden hier allemaal tuck tucks en de markt is ook net als in azie. Het enige wat er niet aan klopt voor mijn gevoel is dat de mensen spaans praten in plaats van thais.
Vanmorgen zijn we naar de mangroven gegaan. We werden met een taxi naar Puerto Pizarro gebracht en daar gingen we op een bootje de mangroven in. Dit was weer heel anders dan de jungle. We zijn langs een krokodillenopvang geweest waar we heel veel soorten en maten gezien hebben, gelukkig wel van veilige afstand. Daarnaast zijn we langs een vogeleiland geweest waar echt heel veel volgens zaten. Het was een leuke tour maar niet zo indrukwekkend als de jungle in Eucuador.
Morgen gaan we verder naar Máncora waar we kunnen surfen en van de zon kunnen genieten. Het schijnt een heel leuk stadje te zijn waar veel backpackers zitten. We zijn van plan om hier een weekje van het weer en het strand en de feestje te gaan genieten.

Dit was het weer voor nu. Ik hoop jullie weer even meegenomen te hebben in de wonderenwereld die de avonturen van Justine en Marieke heet.

Tot snel en dikke kus

P.S. mijn nummer doet het in Peru wel weer dus ben in noodgevallen te bereiken.