ik leef nog

lieve mensen

hier weer even een berichtje van mij. mijn laatste berichtje kwam vanuit wellington. ik ben uiteindelijk tot vrijdag ochtend in wellington gebleven. donderdag ben ik met maartje die ik in het hostel had ontmoet naar de dierentuin geweest. ik wilde sowieso al gaan omdat ik erg benieuwd was of het erg verschilde van de nedelandse dierentuin. dat leuk maartje ook wel leuk dus is ze met me mee gegaan. de dierentuin is hier ook helemaal niet duur dus was een goed idee aangezien het weer niet zo heel erg goed was.
in de dierentuin in wellington vinden ze het heel belangrijk dat de dieren een beetje het gevoel hebben dat ze in de wilde natuur leven daarom zitten ze hele bossen, rosten en struikgewassen in de kooien... resultaat ze hebben alle mogelijkheid zich te verstoppen. we hebben daardoor dus ook veel dieren gewoon niet kunnen zien. dat was natuurlijk wel een beetje jammer. ook waren ze met een verbouwing bezig waardoor we een deel van de dieren niet konden zien. kortom heb was wel leuk maar de nederlandse dierentuinen zijn toch echt beter en leuker.
's avonds zitten kaarten met maartje(nederland), cloe en tin uit engeland waar we 's middags mee hadden zitten kletsen. daarna nog filmpje gekeken in de tv lounge en uiteindelijk weer veel te laat in mijn bedje belant... kort om maar 3 uurtjes slaap.
de volgende dag naar taupo gegaan waar ik nu nog steeds zit.
onderweg nog even gestopt bij mount doom van lord of the rings alleen lag zijn topje in de wolken. ik vond het niet zo erg omdat ik daar toch nog een wandeling zou gaan maken op maandag(gister) dus dacht dan zie ik hem
toch weer.
vrijdag de rest van de dag vrij weinig gedaan omdat ik erg moe was. toen ontmoete ik 2 nederlandse meiden (linda(18) en linda(23))in het hostel die me toch over hebben gehaald om nog even 1 drankje te drinken in de stad... je kent het wel het was gezellig en uiteindelijk was het 5 uur voordat ik mijn bedje inkroop.
volgende dag was een spannende dag want ja jullie weten het nog niet maar ik had toch besloten om met een elastiekje om mijn benen me van een platform af te storten... het leek me toch wel een uitdaging. zaterdag middag zouden ze me om 3 uur op komen halen maar om half 4 was er nog niemand. ik naar de receptie gegaan en die hebben ze opgebeld. ze waren me vergeten en er kwam gelijk iemand aan om me op te halen. linda(18) ging met me mee om foto's te maken en omdat ze het graag wilde zien en niets anders te doen had. toen we daar aankwamen en ik keek over het randje begon ik toch een beetje vreemd gevoel in mijn buik te krijgen. ik moest op de weegschaal gaan staan, wat opzich al een hele uitdaging was omdat ik daar ook al 2 maanden niet meer op had gestaan en ze hier heerlijke chocolade hebben. gelukkig viel alles mee en moest ik nog even wachten want ze hadden even 10 min. pauze.
en toen was het zover... ik moest me gaan melden en daar sta je dan te wachten. er waren nog 4 mensen voor mij aan de beurt en die zag ik dan springen. ik werd ingesnoerd aan mijn enkels en alles werd dubble gecontoleerd. normaal gesproken moest ik het rode elastiek hebben voor mijn gewichtsklasse. ze vroegen mij of ik het water wilde raken en dat wilde ik wel maar dan alleen met mijn handen en misschien mijn armen. ze zeiden we proberen het maar kunnen het niet precies afstellen. ik kreeg dus het elastiek van de lichtere gewichtsklasse. en dan schuivel je langzaam naar het einde van het platform, kijkt de diepte in en denkt wat ben ik aan het doen.... toen moest ik nog even lachen naar de camera en begon de man af te tellen 3,2,1 en go. zonder na te denken heb ik me gewoon naar voren laten vallen. eerst was ik nog steel maar dan voel je het elastiek niet dus val je gewoon en toen begon ik te gillen omdat ik dacht waar ben ik nou mee bezig... uitendelijk voelde ik het elastiek en kon ik alleen nog maar lachen alleen kwam het water wel steeds dichterbij en had ik nog best een vaartje en ja hoor daar ging ik tot mijn middel het water in...en werd ik weer terug de lucht in geslingert. vanaf dat moment had ik een dikke glimlach op mijn gezicht en dacht ik heb het toch gedaan iets waar ik toch zo bang voor was maar heel graag wilde doen. het was het zeker waard.
zondag uitgeslapen en lekker naar het meer geweest met linda (23) want die andere linda was die ochtend vertrokken.
maandag moest ik om 5.40 uur 's ochtends klaar staan voor de bus die ons naar het beginpunt van de tongariro crossing zou brengen. een wandeling van 7a8 uur (17 km) over de bergen heel en langs mount doom. ik had van iedereen gehoord hoe mooi die moest zijn dus vol verwachting klopte mijn hartje toen ik die ochtend vermoeid de bus instapte.
het was een uurtje rijden vanaf taupo. aangekomen daar bleek het te regenen en heel mistig te zijn. maargoed het was nog vroeg dus het zou wel opklaren dacht ik. nou mooie gedachten maar dat deed het dus niet.
na een regenjas te hebben geleend begin in aan de tocht. na een half uurtje liep ik in op een italiaanse man van ongeveer 35 waar ik mee aan de praat raakte en met hem verder ben gaan lopen. aan de ene kan had de mist wel iets misterieus we konden namelekijk maar 10 meter alle kanten opkijken. de omgevind die we konden zien was wel heel erg mooi maar onmogelijk om foto's van te maken. het eerste stuk was erg makkelijk dat ging een beetje omhoog enzo. maar daarna begon het moeilijker te worden. er was niet echt een duidelijk pad al helemaal niet in de mist en was het gewoon via rotsen en stenen omhoog klimmen. na dat stuk gehad te hebben moesten we nog een stuk met losliggend zand en stenen en af en toe een groot rotsblok. aangezien het nog steeds erg veel regende en ik op mijn sportschoentjes liep was het soms best even glad.
maar wat pas echt het verradelijke was was de wind. de wind kwam zo uit het niets opzetten en had hele harde rukwinden. op die moment moest je gewoon wegduiken achter een rots of er een vastgrijpen om niet om te waaien. een paar keer ben ik bijna omgewaait richting ravein. toen we eindelijk boven op de berg kwamen begon de weg naar beneden. daar lag alleen maar los zang en steentjes. het deed me echt denken aan lord of the rings als ze naar beneden glijden bij de poort van de mount doom. zo kwamen wij dus ook naar beneden. daar waren nog mooie krater meren die we wel een beetje hebben kunnen zien. de weg naar beneden ging we redelijk snel maar vergte erg veel van mijn willemze knien die niet zo sterk zijn.
onderweh passeerde we nog een vrouwtje die onderuit was gegaan door wind en regen en die er behoorlijk ernstig aantoe was. gelikkig is ze weer naar beneden gekomen. op een geven moment liepen we achter op een nederlander en zijn we met 3 doorgelopen. bij de eerst volgende hut hebben we even wat gegeten maar de italiaan was al eerder gestopt dus die was ik kwijt. na een half uurtje daar te hebben gezeten was het tijd om verder te gaan. ik ben toen met die nedelander thomas (34) verder naar beneden gelopen.
uiteindelijk waren we om 13.00 alweer beneden. ik had maar 5.15 uur over de toch van 8 uur gedaan met 30 minuten pauze. het kwan alleen maar omdat ik nergens gestopt ben omdat het daar gewoon te koud voor was. ik moest toen nog tot 15.00 uur wachten tot de bus terug ging naar het hostel.
kortom het was een hele ervaring en het was zeker een uitdaging maar wel heel anders dan dat ik gedacht had. ik heb al even gevraagd of linda mij foto's van haar tocht wil sturen zodat ik en jullie kunnen zien wat ik eigenlijk had moeten zien.
ik was blij toen ik weer in het hostel was en een lekkere warme douche kon nemen.
vandaag even wat practische dingen regelen enzo. was doen moet ook weer gebeuren en morden richting rotorua.

nou lieve mensen dit was weer even mijn verhaal van afgelopen paar dagen. heb een manier om meer foto's tegelijk op de site te zetten dus dat komt snel.

dikke kuss voor iedereen

P.S. lieve lynn en liz
ik ben nu 2 maandjes weg en blijf er nog 4 weg. dus het duurt nog even voordat ik weer terug ben. maar gaat wel heel goed met mij en ben blij dat het ook goed gaat met jullie.
is anoek al een keertje komen oppassen? en was dat leuk?
dikke kus marieke